درآرزوی سرعت

براساس آمارهای منتشر شده، هنوز بیشتر کاربران اینترنت در ایران همچنان از سیستم دایل آپ استفاده می کنند. در حالی که سرعت خطوط اینترنت در ایران با استفاده از سیستم دایل آپ زیر ۵۰ کیلوبیت در ثانیه است، ساکنان بیشتر کشورهای اروپایی و برخی کشورهای آسیایی دور و آمریکا از اینترنتی با سرعت ۵۱۲ کیلوبیت تا یک الی سه مگابیت در ثانیه استفاده می کنند. پس تعجبی ندارد که سرعت اینترنت در ایران همواره مورد اعتراض کاربران باشد.
 استفاده از خطوط ADSL پس از فراهم شدن زیر ساخت های مخابراتی و سرمایه گذاری بخش خصوصی در این زمینه با چالش هایی همراه است. البته این میزان نیز به دلیل عدم همکاری مراکز مخابراتی و محدودیت های دیگرعملا برای کاربران غیر قابل دسترسی است.
 نگاهی اجمالی به تاریخچه کوتاه ADSL در ایران نشانگر وضعیت اسفناک دسترسی کاربران ایرانی به شبکه جهانی وب است. شبکه ای که انتظار داریم در”نوآوری و شکوفایی” کشور نقش محوری بازی کند.
 طبق وعده های مسوولان قرار بود اینترنت پرسرعت در سال سوم برنامه چهارم توسعه کشور با قیمت جهانی در اختیار ایرانیان قرار گیرد. در شرایطی که  دانشگاهی در یکی از روستاهای سوئد دارای حداقل یک “ترا”بیت پهنای باند اینترنت است، دانشجویان ما حتی در بهترین دانشگاه ها به دلیل سرعت پایین به زحمت می توانند از امکانات آموزش مجازی و الکترونیکی استفاده کنند. 
  شبکه اینترنت در  تمام جهان به عنوان جاده توسعه به حساب می آید و ادعای ایجاد این جاده نمی تواند به معنای فراهم کردن پهنای باند مناسب برای کاربران باشد. در کشوری که سالانه چندین بار قطعی فیبرنوری مسیر بین الملل به بهانه هایی چون کوسه و گیر کردن لنگر کشتی ها، ارتباط سرعت لاک پشتی اینترنت را مختل می کند، آیا می توان امیدوار به دسترسی راحت و آسان به اینترنت پرسرعت بود؟ این سوال بارها و بارها از سوی کاربران ایرانی مطرح شده، اما همچنان بی جواب مانده است.
اگر قرار است در زمینه فناوری اطلاعات و ارتباطات درجایگاه اول منطقه قرار بگیریم، باید تسهیلات بیشتری به افزایش شاخص ضریب نفوذ اینترنت پرسرعت اختصاص دهیم وبا جدیتی بیشتر بر این موضوع تمرکز کنیم در غیر این صورت اختصاص جایگاه اول خاورمیانه درحوزه ict به کشورمان امری دوراز ذهن خواهد بود. 
۱۱۷/