اسپیس گان ها؛ از پروژه هارپ تا پایان مسابقات اختصاصی! (بخش دوم)

مجله آنلاین موبنا – البته آنچه که در ادامه خواهید خواند هیچ ارتباطی با تسلیحات لیزری عجیب و غریب که در چند ثانیه گروه های خصمانه دشمن را تبدیل به پودر می کنند نداشته و در اصل موضوع اسپیس گان ها یک مکانیسم راه اندازی و یا پرتاب هدفمند است. هرچند ایده های مختلفی تا به امروز آزمایش شدند اما با وجود گذشت چندین قرن از اولین مفاهیم مطرح شده پیرامون اسپیس گان ها، هیچ یک با موفقیت کامل همراه نبودند. در اینجا تاریخچه کوتاهی از این تلاش ها را ارائه خواهیم داد که قرار بود در همه آنها سامانه های موشکی متداول نقشی نداشته باشند و در عوض جای خود را به سیستم های راه اندازی و پرتاب فضایی متفاوت تری بدهند:

سال ۱۹۶۶: پروژه هارپ زبانه می کشد

پس از جنگ جهانی دوم مسابقه اسپیس گان ها بیش از پیش شدت گرفت و تمرکز بر توسعه فناوری های مرتبط با سیستم های راه اندازی از توپخانه ها به سامانه های موشکی منتقل شد. در سال ۱۹۶۱ آمریکا و کانادا به طور مشترک پروژه هارپ (پروژه تحقیقاتی در ارتفاعات بالا) را با هدف ایجاد یک سامانه پرتاب کم هزینه و غیر وابسته به موشک کلید زدند.

در واقع هارپ حاصل سالیان طولانی مطالعه و تلاش جرالد وینسنت بول مهندس کانادایی توسعه دهنده توپخانه دوربرد است که توانست نیروی دریایی آمریکا را در راستای تامین سلاح های جنگی بی مصرف کالیبر ۵۰ و همچنین صدور مجوز استفاده از محدود پرواز فرودگاه جزیره باربادوس متقاعد سازد. در سال ۱۹۶۶ این برنامه به آریزونا منتقل شد، جایی که کالیبر سلاح به از ۵۰ به ۱۰۰ افزایش یافته بود و می توانست پرتابه مارتلت ۲ را با سرعت ۷۶۸۰ کیلومتر بر ساعت شلیک کند! اما آنچه که هارپ را نسبت به دیگر سلاح های امروزی متفاوت می سازد، دست یابی پرتابه به ارتفاع ۱۷۷ متری است. رکوردی که تا به امروز حفظ شده است.

در نهایت محدودیت های مالی و تخصیص بودجه منجر به توقف پروژه هارپ شد. پس از آن بول به یکی از دهکده های استان کبک بازگشت و شرکت تحقیقات فضایی را تاسیس کرد.

سال ۱۹۸۵: پروژه هارپ برای باری دیگر روشن می شود

دولت آمریکا در سال ۱۹۸۵ پروژه هارپ را برای باری دیگر قدرت بخشید اما این بار با نام SHARP یا پروژه تحقیقاتی در ارتفاعات فوق بالا و آن هم در آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور. هدف از این طرح تکمیلی شلیک اهداف مد نظر به استراتوسفر از طریق یک سلاح گازی طی دو مرحله بود که می توانست در مجموع به کشور برای قرار گیری ماهواره ها در مدار دلخواه کمک کند.

نحوه کار این محصول نظامی متفاوت از تسلیحات پیستونی الهام گرفته شده بود. درست مانند سلاحی که مایع وابسته به گاز آن به کمک این نیرو در طول لوله به حرکت در می آید و به این وسیله حرکت پرتابه در جهت خاصی تسهیل و در عین حال تسریع می شود. در خصوص مورد مذکور پیستون در واقع با استفاده از یک واکنش شیمیایی تغذیه خواهد شد و مایع فعال نیز یک گاز سبک مانند هلیوم یا هیدروژن است.

در سال ۱۹۹۲ یک پروتوتاپ موفقیت آمیز از سلاح نام برده ساخته شد. این نمونه حدودا ۱۲۹ متر طول داشت و می توانست با یک سوم سرعت مورد نیاز برای انتقال جسمی به فضا، پرتابه های خود را شلیک کند. آزمایشات موفقیت آمیز باعث شد تا برنامه های لازم به منظور ساخت یک سیستم راه انداز مشابه آنچه ژول ورن تصور می کرد، پایه گذاری شود. البته گفتنی است که طراحی و توسعه چنین دستگاهی میلیاردها دلار هزینه به دنبال خواهد داشت و دولت نیز اشتیاق چندانی به تخصیص این بودجه هنگفت ندارد.

سال ۱۹۸۸: قرار است جرالد بول برای صدام کار کند

در همین حال که پروژه شارپ نیز متوقف شده بود، بول به همکاری امنیتی با سایر کشورها علاقه مند شده بود و از این رو به عنوان مشاوره توپخانه مشغول به کار شد. البته مشکلاتی هم در این مسیر گریبان گیر وی شد که از جمله مهم ترین آنها می توان به محکومیت ناشی از معاملات غیر قانونی اسلحه اشاره کرد. پس از اتمام دوره زندان، بول به بروکسل رفت و در آنجا با چین و از همه مهمتر عراق وارد فعالیت شد. وی در سال ۱۹۸۸ تصمیم گرفت که زمان مناسبی برای کارهای ناتمامش فرا رسیده است. از این رو برای متقاعد ساختن صدام حسین دیکتاتور عراقی جهت سرمایه گذاری بر پروژه بابیلون برنامه ریزی کرد. این پروژه متشکل از یک توپ به طول ۱۵۵ متر بود که می توانست پرتابه ای به وزن ۱.۹ تن را درون مدار قرار دهد!

البته اولین پروتوتایپ کوچک تر بود و تنها ۴۵ متر طول داشت. در ادامه دومین نسخه تحت عنوان بابیلون بزرگ نیز ساخته شد و شباهت بیشتری به طول پیشنهادی اصلی خود داشت. با این حال بول در ماه مارس سال ۱۹۹۰ به احتمال زیاد توسط رژیم صهیونیستی ترور شد و بابیلون هم هرگز کامل نشد.

سال ۲۰۰۹: مسابقات اختصاصی اسپیس گان خاموش شد

اگر بخواهیم در مورد موضوع اسپیس گان ها شفاف صحبت کنیم، جان هانتر فردی بود که هیچگاه از هدف ساخت تسلیحات فضایی دست نکشید. به همین دلیل در سال ۲۰۰۹ شرکتی به نام کمپانی Quicklaunch را تاسیس کرد تا بتواند سلاحی به طول ۱۰۹۷ متر به قابلیت غوطه وری داخل آب بسازد! وی معتقد بود که این اسلحه می تواند با استفاده از هیدروژن و متان پرتابه های خود را به فضا برساند. طبق برآوردهای صورت گرفته مهمترین مزیت این پروژه که البته به مرحله اقدام نرسیده است، کاهش قابل ملاحظه هزینه ها بود. با این حال هانتر در سال ۲۰۱۲ کمپانی خود را ترک کرد و به نظر می رسد که این مجموعه از آن زمان تاکنون به خواب فرو رفته باشد!

در نهایت با وجود آن که تقریبا ۳۰۰ سال از اولین جرقه اسپیس گان ها توسط نیوتن گذشته است، هنوز جهان هیچ نسخه کامل و موفقیت آمیزی در این حیطه به خود ندیده است.

مطالب مجله تصویری سلاح را در این لینک دنبال کنید.

 منبع: مجله تصویری سلاح