موبنا – اخترشناسان با بررسی‌های جدیدی که روی سیستم هماهنگی کهکشان‌ها با یکدیگر انجام دادند یک توده بزرگ گازی متصاعد شده از کهکشان های باستانی را کشف کردند که به میزان قابل ملاحظه سرعت شکل گرفتن ستاره‌ها را کاهش می‌دهد و این یافته‌ها برای نخستین بار شکل گرفتن ستاره‌ها در کهکشان‌های اولیه را نمایان می‌کند.

یک گروه از ستاره‌ها که در فاصله دور از کهکشان ما قرار گرفته‌اند و با نام SPT2319-55 شناخته می‌شود حدود ۱۲ میلیارد سال نوری با کره زمین فاصله دارند و این مسئله نشان داده است که محققان بالاخره موفق شده‌اند اتفاقات صورت گرفته در یک کهکشان را در شرایطی که کائنات تنها یک میلیارد سال عمر داشت، بررسی کنند. اشیائی که در فاصله بسیار درو قرار دارند را معمولا به ساختی می‌توان با جزییات فراوان مشاهده کرد. با این وجود اثرات گرانشی یک کهکشان عظیم که گروه ستاره‌ای SPT2319-55 و زمین در این فضا نورهایی را بین هم رد و بدل کردند می‌تواند اسرار جدیدی را نمایان کند و دانشمندان هم اکنون روی این نورها متمرکز شده‌اند تا ویژگی‌های آنها را کشف کنند.

هنگامی که ستاره‌شناسان طول موج‌های مبتنی بر مولکول‌های هیدروکسیلی در نورهای متصاعد شده از کهکشان دور را مورد تحلیل قرار دادند، یک تغییر بزرگ را مشاهده کردند که به نوبه خود نشان می‌داد مجموعه‌ای متشکل از گاز و گرد و غبار فراوان این کهکشان با سرعت بیش از ۸۰۰ کیلومتر در ثانیه در حال حرکت است. این گازهای خروجی از طریق طول امواج تحت فشار ایجاد شدند و توسط انفجار تعداد زیادی از ستارگان در حال مرگ به وجود آمدند. در مجموع می‌توان گفت این مواد برای ایجاد بیش از ۵۰۰ ستاره به اندازه خورشید در هر سال کافی است و به عبارت دیگر دانشمندان هم اکنون به این نتیجه رسیده‌اند که، گازهای متصاعد شده از این کهکشان دور به قدری زیاد است که سالانه بیش از ۵۰۰ ستاره با اندازه خورشید را تولید می‌کند.

با توجه به اینکه میانگین سرعت گازهای متصاعد شده از مجموعه ستارگان SPT2319-55 حدود ۶۵۰ کیلومتر بر ثانیه برآورد شده است، برخی از این گازها و گرد و غبارها که حدود ۱۰ درصد آنها را تشکیل می‌دهند برای همیشه در فضا ناپدید می‌شوند و مابقی آنها در این کهکشان باقی می‌مانند و ده‌ها میلیون سال طول می‌کشد تا موج جدید مربوط به بزرگ شدن اندازه ستارگان را ایجاد کنند.