نشتی موشک SLS نشانه فناوری قدیمی برنامه آرتمیس است
با توجه به اینکه مسائل مربوط به نشت سوخت هیدروژن مایع یکی از مشکلات اصلی برنامه شاتل فضایی بود، کارشناسان می‌گویند نشتی جدید در موشک SLS ناسا که انجام ماموریت “آرتمیس ۱” را به تعویق انداخت، به دلیل فناوری قدیمی مورد استفاده در این موشک است.
موبنا – به گزارش آی‌ای، موشک “سیستم پرتاب فضایی”(SLS) ناسا برای دومین بار در روز شنبه ۳ سپتامبر به دلیل نشت هیدروژن در مخزن سوخت، پرتاب نشد.
این نشتی احتمالاً پرتاب این موشک ۲۳ میلیارد دلاری را که قدرتمندترین موشک ناسا تا به امروز است، چند هفته به تعویق می‌اندازد و شاید در ماه اکتبر راهی فضا شود.
اگرچه پرتاب موشک SLS برنامه تاریخی “آرتمیس” ناسا را آغاز می‌کند، اما این تاخیرها نشان دهنده این واقعیت است که ناسا هنوز بر فناوری قدیمی که در ابتدا برای برنامه شاتل فضایی طراحی شده بود، تکیه می‌کند. کارشناسان سال‌هاست که هشدار داده‌اند که پرتاب موشک SLS با همان مشکلاتی همراه خواهد بود که برنامه شاتل را با مشکل مواجه کرد.
“آرتمیس ۱” چه زمانی پرتاب می‌شود؟
آخرین پنجره پرتاب این ماموریت، روز سه‌شنبه ۶ سپتامبر بسته شد، البته ناسا قبلاً اعلام کرده بود که در این پنجره اقدام به پرتاب نخواهد کرد. ناسا همچنان در حال عیب‌یابی این مشکل است و فعلا موشک SLS را روی سکوی پرتاب نگه می‌دارد و یک تست سوخت‌رسانی جزئی برای تأیید موفقیت تعمیرات انجام می‌دهد و احتمالا در نهایت آن را برای تعمیر و بررسی بیشتر به ساختمان مونتاژ بازمی‌گرداند.
پنجره پرتاب بعدی از روز ۱۹ سپتامبر باز می‌شود و در ۴ اکتبر به پایان می‌رسد. با این حال، موشک SLS باید روی سکو ثابت شود تا در آن بازه زمانی پرتاب شود.
این تاخیرها ممکن است برنامه‌های ناسا برای پرتاب فضانوردان جدید به ایستگاه فضایی بین‌المللی در تاریخ ۳ اکتبر را نیز مختل کند و احتمالا به این معنی باشد که پرتاب “آرتمیس ۱” به پنجره پرتاب بعدی که از ۱۷ اکتبر تا ۳۱ اکتبر باز می‌شود، منتقل شود.
“مایک سارافین”، مدیر ماموریت “آرتمیس ۱” می‌گوید: این یک کار فوق‌العاده سخت است. تمرکز ما بر درک مشکل است و هفته آینده زمانی که گزینه‌ها را بیشتر بررسی کنیم، موضوع را پیگیری خواهیم کرد.
مشکلات مربوط به هیدروژن به شاتل فضایی برمی‌گردد
موشک SLS ناسا قدرتمندترین موشک این آژانس فضایی تا به امروز است. این موشک پس از پرتاب، قادر به تولید ۹.۵ میلیون پوند نیروی رانش برای حمل ۸۶ تن بار تا مدار نزدیک زمین(LEO) خواهد بود.
با این حال، نکته مهم این است که جدیدترین موشک ناسا کاملاً با آنچه قبلاً ارائه شده بود، فاصله ندارد. این موشک عظیم عمدتاً از قطعات تطبیقی ساخته شده است. مانند چهار موتور RS-۲۵ تعبیه شده در مرحله اصلی آن که در ابتدا برای برنامه شاتل فضایی آن هم چهار دهه پیش طراحی شده بود.
ناسا به دلیل استفاده از فناوری‌های قدیمی در مواجهه با فناوری‌های قابل استفاده مجدد جدید که برای پرتاب پایدارتر و مقرون به صرفه‌تر موشک‌های فضایی طراحی شده است، با انتقاد مواجه شده است. مشکل اینجاست که ناسا از همان موتورهای اصلی استفاده شده برای شاتل فضایی استفاده می‌کند. این موتورها از پیشرانه هیدروژن مایع و اکسیژن مایع به عنوان اکسید کننده استفاده می‌کنند.
هیدروژن سبک‌ترین عنصر است، به این معنی که نشت آن به طرز شگفت آوری آسان است. اگرچه هیدروژن سوخت کارآمدی است و هنگام استفاده در موتورهای موشک، مسافت قابل پیمایش بیشتری را ارائه می‌دهد، اما مدیریت جایگزین‌هایی مانند متان و نفت سفید آسان‌تر است و همیشه منجر به تعویق‌های کمتری می‌شود.
“لوری گارور”، معاون سابق ناسا در یک مصاحبه در ماه اوت گفت که او بر آژانس فضایی فشار آورده تا برای برنامه آرتمیس به شرکت‌های خصوصی مراجعه کند، اما قدرت بانیانِ وضع موجود در دولت بسیار قوی بوده‌اند و نتیجه، موشکی شده است که بیش از ۱۰ میلیارد دلار بیش از بودجه مورد نظر برای آن هزینه شده است، در حالی که پرتاب آن بیش از پنج سال است که به تاخیر افتاده است.
با این حال، زمانی که در نهایت پرتاب شود، راه را برای مأموریت سرنشین‌دار “آرتمیس ۲” و سپس “آرتمیس ۳” هموار می‌کند.
ماموریت “آرتمیس ۳” از موشک “استارشیپ”(Starship) ساخته شرکت فضایی خصوصی “اسپیس‌ایکس”(SpaceX) به عنوان یک فرودگر ماه برای فرستادن انسان‌ها به سطح ماه استفاده می‌کند.
منبع: ایسنا
