مردم قدرت خرید لباس نو را ندارند

موبنا – با گشت در بازار و سر زدن به بوتیک های لباس مشاهده می‌کنیم که این صنف با رکود بالایی مواجه است. یکی از صاحبان این مغازه ها به ما می گوید که از بعد عید نتوانسته که سود کند و فقط در این حد که بتواند اجاره مغازه را بپردازد کار کرده است. این فروشنده تاکید میکند که از قبل نیز شرایط خوب نبوده ولی با ایجاد محدودیت های کرونایی طی یک سال اخیر کاسبی خوبی نداشته و تاکید می کند که بسیاری از همکارانش نیز مجبور شدند به کل تعطیل کنند.

وی در پاسخ به علت گرانی پوشاک به خبرنگار ما می‌گوید که بالا رفتن قیمت ارز و عوارض گمرکی و حتی اجاره مغازه سبب شده تا ما قیمت اجناس را بالاتر از حد متعارف بفروشیم.

ولی سوال اینجاست که چه عواملی دست به دست هم داده اند که قیمت لباس بالا رفته و اکثر مردم فقط نقش نظاره گر به ویترین بوتیک ها داشته باشند؟ درست است بازار شلوغ است ولی فروشندگان به ما می گویند که مردم فقط نظاره گر هستند نه خریدار.

مردم از قیمت‌های بالای اجناس و حتی کیفیت پوشاک داخلی ناراضی هستند و حتی معتقدند که با یکبار شستن، لباس یا آب می‌رود یا رنگ پی می‌دهد که این موضوع خود جای بررسی بیشتر دارد.

از سوی دیگر نیز مردم از سیر صعودی قیمت‌ها سخن می‌گویند که البته چنین شرایط به نرخ ارز و افت ارزش پول ملی ما باز می‌گردد.

گذشته از گرانی اجناس و تأثیر شرایط ارزی بر قیمت‌ها، ویروس کرونا نیز در این یک سال اخیر عاملی برای کاهش خریدهای مردمی شده است، به طوری که عده‌ای به دلیل ترس قرار گیری در اماکن شلوغ و عمومی از خرید صرف نظر کرده و این بازار هنوز هم با استقبال چندانی مواجه نشده است.

البته مسئولان این بخش، اعلام کردند که نسبت به یک سال و نیم گذشته با افت ۴۰ درصدی تقاضای پوشاک روبرو هستند ولی نباید مشکلات اقتصادی در حوزه های مختلف به ویژه در این بخش را بر گردن کرونا بیندازیم زیرا به خوبی می دانیم که چندسالیست که وضعیت بازار خوب نیست و به معنای عامیانه تر مردم با سیلی صورتشان را سرخ می کنند.

این موضوع ما را بر این واداشت که بیشتر پیگیر ماجرا باشیم. با سر زدن به چند خیاطی و تولیدی پوشاک به عمق بحران پی می‌بریم. شاید بگویید که چرا بحران؟ ولی در ادامه متوجه خواهید شد که منظور چیست.

خبرنگار ما به یکی از خیاطی های مرکز شهر سر میزند. این خیاط به ما میگوید که نسبت به ۳-۲ سال پیش تقاضای دوخت لباس به شدت کم شده است. وی می گوید قبلا مردم برای دوخت لباس صف می کشیدند و ما به قدری سرمان شلوغ می‌شد که در زمان تحویل لباس به مشتری به مشکل برمی‌خوردیم ولی متاسفانه طی این مدت سفارس دوخت لباس جدید بسیار کم شده است.

یکی دیگر از خیاط های ها به ما می‌گوید که طی این چند سال گذشته تقاضا برای دوخت لباس نو کم شده ولی در عوض تقاضای جدیدی را شاهد بودیم که روز به روز هم بیشتر میشد و آن تقاضا چیزی نیست جز تعمیرات مجدد لباس.

وی ادامه میدهد که قبلا مردم برای سفارش دوخت لباس نو به مراجعه می کردند ولی الان یا قدرت تحویل لباس دوخته شده را ندارند و یا برای تعمیر لباس های قدیمی خود به ما مراجعه می کنند.

این خیاط می‌گوید تعمیرات لباس به ویژه لباسی که مشتری ماه ها آن را به تن کرده ولی بنا به شرایط بد اقتصادی و اینکه واقعا مردم نه دیگر توان خرید لباس را دارند و نه دوخت لباس نو به همین دلیل با مراجعه به ما درخواست می کنند که لباس را تنگ یا گشاد کنیم یا لباس پاره شده را بارها و بارها دوخته ایم.

تنزل سطع معشیتی اقشار متوسط و پایین جامعه، گرانی پوشاک نو، ترس مردم از کرونا و بالا رفتن روزبه‌روز قیمت ارز و کاهش ارزش پول ملی دلایلی شده تا مردم با لباس‌های قدیمی‌شان سر کنند ولی این لباس ها تا کی دوام دارند؟ شاید در سال های گذشته یک دست لباس را نهایتا می‌توانستیم فقط یک سال به تن کنیم ولی با شرایط پیش آمده گویا مجبوریم تا لباس ها را بارها و بارها تعمیر کرده و به تن کنیم.