چرا جهان به ظاهر متحد مانع دردسر سازی کره شمالی نمی‌شود؟
موبنا – به گزارش چاینا مورنینگ‌پست، از زمانی که کره شمالی آزمایش‌های موشکی خود را از سال ۱۹۹۳ آغاز کرد، با وجود تحریم‌های یک‌پارچه اعضای شورای امنیت سازمان ملل از سال ۲۰۰۶، برنامه‌های هسته‌ای و موشکی این کشور منزوی، اگرچه نامنظم بود و اغلب با شکست روبرو شده، یکی پس از دیگری بحران‌هایی را به …
موبنا – به گزارش چاینا مورنینگ‌پست، از زمانی که کره شمالی آزمایش‌های موشکی خود را از سال ۱۹۹۳ آغاز کرد، با وجود تحریم‌های یک‌پارچه اعضای شورای امنیت سازمان ملل از سال ۲۰۰۶، برنامه‌های هسته‌ای و موشکی این کشور منزوی، اگرچه نامنظم بود و اغلب با شکست روبرو شده، یکی پس از دیگری بحران‌هایی را به وجود آورده است.
در یک دهه گذشته، پیونگ یانگ آزمایش‌های هسته‌ای را در فاصله زمانی دو یا سه سال انجام داده است. از زمانی که کیم جونگ اون قدرت را به دست گرفت، این آزمایش‌ها متداول‌تر شده است. این کشور فقط دو آزمایش هسته‌ای را در سال جاری انجام داده است. درست چند هفته پیش کره شمالی همزمان با این‌که وزیران خارجه ژاپن، چین و کره‌جنوبی در توکیو نشست داشتند، موشک‌های بالستیک را به دریایی که آن را از ژاپن جدا می‌کند، پرتاب کرد. این پرتاب با اجلاس رهبران گروه ۲۰ کشور بزرگ اقتصادی در هانگژو چین مصادف شد.
کره شمالی تحلیل‌رفته باید از طریق تحریم‌های شدید اقتصادی مهار شود. شکست‌های مداوم تلاش‌های بین‌المللی صداقت همکاری قدرت‌های بزرگ در این مساله را زیر سوال می‌برد و نشان می‌دهد که هریک از این قدرت‌ها به جای هدف اعلام‌شده مشترک خلع سلاح هسته‌ای شبه جزیره کره، ممکن است اهداف استراتژیک خود را دنبال کنند.
در تاریخ معاصر، کره جنوبی پیاده نظامی در جنگ برای کنترل و نفوذ بین چین، ژاپن، روسیه و ایالات متحده بوده است.
از میان دولت‌هایی که در گفت‌وگوهای متوقف شده ۶ کشور شرکت داشتند، واشنگتن، توکیو و سئول خواهان کره‌ای متحد هستند که دموکراتیک، وابسته به نظام سرمایه‌داری و حامی غرب باشد اما پکن یک متحد کمونیست و یک سپر استراتژیک علیه حضور نظامی آمریکایی‌ها را می‌خواهد. روسیه می‌خواهد تا از باز کردن پای ایالات متحده در قاره آسیا جلوگیری کند.
با توجه به حمایت حیاتی پکن از خاندان کیم همانند استالین، چین در همسایه مارکسیست ـ لنینیست خود نفوذ دارد. اما سیاست تجربی پکن می‌طلبد تا این کشور نمایش‌های دوره‌ای حمایت دیپلماتیک را نیز ارائه دهد. برای مثال، نشست خبر ساز شی جین پینگ رئیس‌جمهور چین با ری سو یونگ معاون تازه ارتقا یافته حزب کارگران حاکم در ماه ژوئن پیامی را به جهان ارسال کرد که چین تلاش‌های عزل رژیم کیم را تحمل نخواهد کرد.
این نشست چند روز پس از پرتاب موشک کره شمالی و اظهارات گستاخانه “ری” در پکن مبنی بر این‌که کره شمالی به برنامه هسته‌ای‌اش ادامه خواهد داد، انجام شد.
اخیرا پکن با درخواست‌های بین‌المللی برای اعمال تحریم‌های بیش‌تر بر پیونگ یانگ مخالفت کرد. این کشور در حال حاضر نسبت به چرخش باراک اوباما رئیس‌جمهور ایالات متحده به آسیا نگرانی بیش‌تری دارد و طرح استقرار سامانه پدافند منطقه‌ای ارتفاع بالا (تاد) در خاک کره جنوبی را به عنوان تهدیدی بزرگ‌تر از برنامه هسته‌ای کره شمالی تلقی می‌کند.
پرسش برای چین این است که در حین بازی با کارت کره شمالی در مواجهه با اتحاد به رهبری ایالات متحده چه چیز می‌دهد و چه چیز به دست می‌آورد.
آیا چین می‌تواند همواره در به بازی گرفتن پیونگ یانگ برای پیشبرد منافع ملی خود موفق شود؟ آیا رهبر جوان منزوی از این حربه استفاده می‌کند؟ آیا اگر روابط آن‌ها خراب شود کیم از برنامه هسته‌ای‌اش برای اخاذی از برادر بزرگ کشورش استفاده خواهد کرد.
واقعیت تلخ در این بازی این است که چین در خطرناک‌ترین موقعیت قرار دارد زیرا مجاورتش با کره شمالی قلمرو زیادی از این کشور را در تیررس هرگونه حمله هسته‌ای قرار می‌دهد.
منبع: ایسنا
